Yıllar sonra bir
gününüz böyle olsun ister miydiniz?
Huzur evinin kapısından hızlı adımlarla
giren ve halinden 60-70 yaşlarında olduğu
anlaşılan kadın, girişteki danışmadan bir
şeyler sorar.
Danışma memuruyla aralarında geçen ve kısa
süren konuşmadan sonra aradığı şeye bir an
önce kavuşma heyecanıyla olsa gerek daha
bir hızlı adımlarla merdivenlere yönelir.
Kapı numaralarına bakarak ilerlemektedir
koridorda. Ve hışımla dalar 24 numaralı
odaya…
Bir yatak, çelik bir elbise dolabı, küçük,
formika kaplı bir sehpa, dayanakları ahşap
bir tek misafir koltuğunun bulunduğu,
yerlerin mozaik olduğu, penceresi batıya
bakan, pek köhne sayılamayacak bu Huzur evi
odasında yaşı 70’ e varmış ve çoktandır
ilaç tedavisi gören birisi yatmaktadır.
Kaybetmişlikle bulmuşluğun, ya da
bulmuşlukla kaybetmişliğin arasında bir çok
zıt duyguyu aynı anda yaşayan kadın,
gözlerinin ışığına bakılırsa,
sevinmektedir. Alnındaki daha bir
belirginleşen hayat çizgileri ise üzüntülü
olduğunu ortaya koymaktadır.
Çok kısa bir sürede anılar gözünün önünden
bir film şeridi gibi geçmiş olan kadın,
üzerinde lacivert eşofman bulunan yataktaki
yaşlı adama yaklaşır. Gözleri nemlidir.
Yıllardır denize hasret bir kaptanın denizi
seyrettiği gibi seyreder bir müddet onu. Ve
buruk bir sevinç içerisinde seslenir.
- Merhaba,
Nihayet buldum seni.
Nasılsın,
Beklemiyordun değil mi beni?..
- Merhaba,
Ben kaybolmadım ki bulunayım.
Herkes biliyor ki,
Son sekiz senedir buradayım.
- Yanlış anladın,
Kavuştum sana dedim.
Belki inanmayacaksın ama,
Seni çok özledim.
- Çıkaramadım, af buyurun,
Tanıtır mısınız kendinizi?
Ne zamandır tanıyorsunuz,
Bendenizi?
- Yapma Allah aşkına
Yapma be şâir
Ne şiirler yazmıştın hani,
Beni sevdiğine dâir.
- Hem sevdim hem şiir yazdım ha
Şimdi iyice şaşırttınız.
Aklımı yitirmedim daha
Bence siz ortaya bir yalan attınız.
- Yalan değil söylediğim
Niçin öyle düşünüyorsun?
Bu değildi beklediğim,
Beni kırmak mı istiyorsun?
- Niyetim sizi üzmek değildi,
Samimi söylüyorum.
Sadece gerçekleri,
Anlamak ve anlatmak istiyorum.
- Haydi, gezdireyim bahçede seni,
Hava alırsın, mevsim nasıl olsa yaz.
Hem belki konuştukça,
Hatırlarsın geçmişi biraz.
- Hatırlamam neyi değiştirir,
Konuşsak da hoş konuşmasak da hoş.
Gerçek olan tek şey şu değil mi;
Sevgisiz geçen hayat boş.
- Alır alır gelirdim seni buraya,
Ancak Huzur evinde kavuşuruz derdim.
İster inan ister inanma ama,
Ben sana bu güne söz verdim.
- Ya, demek öyle,
Pekiyi ya bunca geçen zaman?
Hasret nasıl telafi edilir,
Mümkün mü o günü tekrar yaşaman?
- Hiç unutmam,
Bir sohbette sormuştun bana,
“Bende ne buldun?” diye.
Gönlümü çalan ne servetindi
Ne de verdiğin bir hediye.
- Allah Allah,
Diyorsun ki şuydu sorduğun,
Peki söyle bakalım,
Neymiş bende bulduğun?
- Oturduğumuz o parkta gözlerine bakarak,
Gülümsemiştim.
Ve daha sonra sana,
Sen beni çok sevdin, demiştim…
- Hatırlıyorum elbette hepsini,
Unutulur mu hiç?
Onca gayret onca emek.
Tahmin etmeliydim,
Sen, “O” sun demek.
- Evet, benim,
“Sevmekten kim usanır?” diyen,
Kaç kere yemin eden,
Kaç kere geri gelen…
- Anlıyorum, kaçan kovalanır, sevenden
kaçılır,
Bizde böyledir değil mi âdet?
Üç günlük dünyada
Çok görülür saadet.
- Gittim… Gittim ama,
Sebepsiz değildi gidişim,
Terk etmiş olsam da seni o gün.
Geldim işte yanındayım,
Ve seninim bugün.
- Neye yarar ki,
Ne olursa olsun neden,
Beni terk ettin.
Ve geçti artık iş işten,
Sen unutulmuş olmayı,
Çoktan hak ettin.
- Yalvarırım,
Yalvarırım bana bunları söyleme.
Kırk yıldan sonra,
Tam bulmuşken seni,
Yeniden kaybetmemi isteme.
- Bırak !..
Bırak lütfen ellerimi,
Ömür bitmiş seni neyleyim?
Tek başıma yaşadığım dünyadan,
Bırak da, yalnız gideyim…
Sağ elini avuçlarının arasında tutan
kadından kurtaran yaşlı adam, oturmakta
oldukları banktan da aniden kalkar.
Bastonunun da yardımıyla ağır aksak
yürümeye başlar. Ağlıyordur… Ama arkasına
bakmadan yürümektedir. Binaya mı? Odasına
mı? Hayır…
Ağlamaktan gözleri kan çanağına dönmüş
gençliğinin maralını, güzel hatıralar
yaşadığı kadınını, yüzlerce şiir yazdığı
ilham perisini bırakmıştır arkasında…
Gitmektedir…. Ama nereye gittiğini ne
kendisi ne bir başkası bilmektedir…
|
|